De Amsterdamse definitie van een minimahuishouden is in 2022 als volgt: huishoudens met een huishoudinkomen tot 120 procent van het sociaal minimum en een vermogen tot de grens van de bijstand. In de jaarlijkse armoedemonitor vergelijken we deze groep met de groep Amsterdammers die gebruik maakt van de gemeentelijke armoedevoorzieningen. Dit brengt het bereik van de regelingen in beeld: hoeveel rechthebbenden maken ook daadwerkelijk gebruik van voorzieningen zoals de Stadspas?

Een deel van de huishoudens met recht op voorzieningen maakt daar om uiteenlopende redenen geen gebruik van. Er is ook een groep die wél gebruik maakt van de regelingen, maar op basis van de via het CBS beschikbare data niet tot de minimapopulatie behoort. Hun inkomen zoals bekend bij CBS ligt bijvoorbeeld boven de minimagrens. Volgens het beleid en de uitvoeringspraktijk van de gemeente hebben deze huishoudens echter wel recht op voorzieningen. De groep rechthebbenden op basis van CBS-gegevens (de theoretische doelgroep) verschilt dus van de afbakening die de gemeente in de praktijk hanteert (de gemeentelijke doelgroep). De gemeentelijke doelgroep is groter dan de theoretische doelgroep. De bereikberekening is noodzakelijkerwijs gebaseerd op de theoretische doelgroep. Het doel hiervan is om de gemeentelijke doelgroep zo goed mogelijk te benaderen.

Dat de theoretische en gemeentelijke doelgroep niet volledig overlappen was reeds bekend en ook over de oorzaken hiervan bestaan enkele inzichten, zoals besproken in de jaarlijkse Amsterdamse Armoedemonitor (O&S, 2022). In het huidige onderzoek maken we een uitgebreidere analyse van de achterliggende oorzaken van dit verschil. Daarnaast bespreken we een mogelijke wijziging in de afbakening van de theoretische doelgroep die het verschil zou verkleinen. De casus voor dit onderzoek wordt gevormd door de toekenningen van de Stadspas in kalenderjaar 2022 en de bijbehorende theoretische afbakening van de doelgroep op basis van CBS microdata.